Plater – patera z oryginalnym, nienaruszonym szklanym wkładem. Około 130-letnia Polonica, ze słynnej warszawskiej pracowni platerów Braci Buch. Czara w formie okrągłej wazy. Wsparta na smukłej, gładkiej nóżce. Osadzona na okrągłej podstawie, kaskadowo wyniesionej ku górze. Podstawa dekorowana dwoma pasowymi ornamentami pukli przedzielonymi gładkim pasem. Na ściankach czary w pasowym ornamencie cyklicznie powtarzający się motyw siedzącego chłopca na gerydonie wśród kwiatów, przedzielony geometryczną, przestrzenną formą. Na bokach dwa fantazyjne uchwyty w formie uskrzydlonych kobiet. Wkład szklany, oryginalny, idealnie spasowany. Zwieńczony dużym, lekko rozszerzonym się kołnierzem.

Brzeg nieregularny, szlifowany. Dekorowany geometrycznym ornamentem. Na lustrze czary cięta rozeta. Wspaniała na owoce, ciasto, słodycze, orzechy. Luksusowa ozdoba salonu, wytwornego pomieszczenia i stołu. Wyjątkowy, elegancki prezent jubileuszowy oraz wizytowy dla wymagającej Pani Domu. Wytworny i reprezentacyjny przedmiot harmonizujący się z każdym czarującym otoczeniem. XIX wieczna Polonica z duszą i historią.

Historia:

Bracia Buch - pracownia powstała w 1809 roku w Petersburgu. Początkowo wytwarzano guziki i platerowane ozdoby mundurowe. W 1860 roku poszerzyli działalność i kupili fabrykę Gustawa Henningera w Warszawie i przenieśli się do Warszawy z Petersburga. Otrzymali medal Cesarstwa Rosyjskiego jako zasłużeni przedstawiciele przemysłu. W 1882 roku Ludwik Norblin wykupił pracownię z prawem dalszego posługiwania się znakiem firmowym.

Źródło: www.antyki-bronisze.pl

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia