Srebrna próby 800 terryna / ecuelle z pokrywką do serwowania ciepłych potraw. Wykonana w słynnej pracowni Georg Roth z Hanau. Ok. 1,1 kg srebra. Okrągła o formie wazy. Powierzchnia czary żłobkowana na dekoracyjny pas pukli zdobiony kwiatowymi girlandami i 4 odlewanymi, baranimi głowami.

Na bokach dwa poziome uchwyty również dekorowane baranimi głowami oraz kwiatami.

Pokrywka w formie płaskiej kopuły środkiem wyniesiona ku górze. Promieniście żłobkowana na pukle z girlandami. Zwieńczona wygodnym uchwytem w formie karczocha. Całość wsparta na 4 kulowych nóżkach. Wspaniała, przebogata cyzelka. Niezwykła ręczna praca Mistrza Złotnika. Wyrafinowany prezent okolicznościowy zarówno dla Niej jak i dla Niego. Luksusowa, wytworna i niespotykana ozdoba środka stołu i każdego eleganckiego przyjęcia. Ponadczasowa i pewna lokata kapitału dla kolejnych pokoleń.

Historia:

Georg Roth & Comp

– Hanauer Silberwaren-Manufaktur; Hanau, założona w 1891 roku(Hanauer Silberwaren-Manufaktur): Hanau, founded in 1891.Żródło: http://www.925-1000.com/Fgerman_hanau_marks_01.html

Georg Roth - złotnik z Hanau. Tworzył w latach 1891 - 1919. Jego wyroby

charakteryzowała kwiatowa ornamentyka, ażurowa dekoracja i duże

kartusze; stylizowane na wzór stylu Ludwika XVI.

źródło: www.925-1000.com

Srebro z Hanau:

Od połowy do końca XIX wieku w Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęła panować moda na kopiowanie wzorów starych, antycznych przedmiotów. Takie przedmioty stały się najbardziej pożądane przez klientów, dlatego ponownie zaczęto łączyć ze sobą dawne, historyczne wzorce. Produkcja kopii była zgodna z prawem, ponieważ przedmioty były cechowane obowiązującymi puncami. Jednak środowisko złotnicze w Hanau zdecydowało się oznaczać swoje przedmioty ciekawymi, „fantazyjnymi puncami”. Mówi się, że było to zamierzone działanie. Np.: reprodukcja przedmiotu z oryginalnego francuskiego rokoko była cechowana dokładanie tak samo jak oryginał. To co praktykowano w Hanau byłoby całkowicie nielegalne we Francji lub Anglii czy nawet innym niemieckim mieście. Jednak Hanau słynęło z wolnego handlu. Ciekawostką jest, że nie zachowały się żadne księgi wyjaśniające panujący wówczas system cechowania przedmiotów, tak więc dzisiejsza identyfikacja jest bardzo trudna.

Hanau znalazło niszę na rynku złotniczym i idealnie ją wypełniło swoimi „antycznymi” wyrobami. Ojcem tego przemysłu był August Schleissner, a zaraz po nim Neresheimer (pracownia założona w 1890 roku jako spółka Augusta i Ludwika Neresheimera z Jeanem Schlingloffem).

Srebro z Hanau było popularne i eksportowano je na cały świat, głównie jednak do Afryki i Chin. Z czasem Mistrzowie z Hanau zaczęli przyjmować zlecenia od innych zagranicznych pracowni na znane kopie lub nawet własne przedmioty do ich zarobkowego powielania dokładając swoje własne autorskie punce do znakowań złotników z Hanau – stąd często podwójne znakowanie na przedmiotach z Hanau – własne punce oraz zagranicznych pracowni. Z biegiem lat Hanau zaczęło słynąć z wysokiej jakości i szerokiej listy przedmiotów i pracowni które tę ofertę systematycznie poszerzały, zyskując międzynarodowy rozgłos i rozpoznanie. I tak miasto przebyło drogę od kopiowania do sławy i własnego wizerunku „Zagłębia Srebrnego Hanau”.

Źródło: silvercollection.it oraz inne notatki ze stron o „Srebrnym Hanau”

Ecuelle - to srebrne naczynie wykonywane w I połowie XVIII wieku, a ich największa popularność przypada na koniec stulecia. W XIX wieku produkowano je raczej sporadycznie, a w XX całkowicie wyszły z użycia. Naczynia były charakterystyczne dla krajów romańskich: Włoch, Francji, Hiszpanii. Najwięksi włoscy producenci skupili się w okolicach Mediolanu, Genui, Wenecji i Turynu, Najbardziej interesujące wyroby pochodziły z Piemontu. Zazwyczaj służyły do serwowania ciepłych dań, miały kształt okrągły bądź owalny z dwoma uchwytami po bokach

ukształtowanymi zgodnie z upodobaniami epoki. W gałce pokrywy nadawano rozmaite, fantazyjne formy. Niektóre Ecuelles występowały w komplecie z talerzami.

Źródło: Srebra, dzieje wyrobów ze srebra od Starożytności do lat pięćdziesiątych XX wieku, Arkady. Str. 85

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia