Srebrna próby 800 patera ze szklanym wkładem ze znanej niemieckiej pracowni Wilhelma Bindera. Design kosza ze sztywnym, zdobnym pałąkiem. Patera w formie okrągłej wazy. Górą ścianki ażurowe stylizowane na płatki kwiatu. Ażurową formę dekoracji podkreślają taśmowe żłobkowania stylizowane na girlandy i owalne rozety.

Dół gładki, zwężający się. Osadzony na okrągłej, lekko wyniesionej ku górze podstawie. Wsad szklany, delikatny, oryginalny, idealnie wpasowany. Lekko wystający, szlifowany. Krawędź idealnie odtwarza kształt krawędzi patery. Na spodzie elegancka szlifowana rozeta.

Reprezentacyjna, elegancka i wytworna ozdoba salonu i środka stołu. Praktyczna na owoce, słodycze. Ponadczasowy i ciągle użytkowy. Znakomity, luksusowy prezent dla Domu. Lokata kapitału. Pamiątka dla przyszłych pokoleń.

Historia:

Wilhelm Binder – pracownia założona w 1869 roku w Schwäbisch Gmünd, w jednym z największych niemieckich ośrodków złotnictwa. W roku 1871 Binder i Dominikus Rudolph stali się współwłaścicielami pracowni produkującej niewielkie przedmioty srebrne. W 1884 roku przejęli słynną firmę Dominikusa Kotta, która istniała już od 1829 roku.

W 1898 wspólnie wybudowali nową fabrykę zatrudniającą ponad 300 osób. Dzięki temu Binder stał się jednym z największych złotników w Schwäbisch Gmünd. Warto dodać, że wówczas istniało aż ponad 120 fabryk produkujących srebra i złota użytkowe.

W 1939 firma została przejęta przez braci Köhler, właścicieli pracowni jubilerskiej od 1890. Srebra Wilhelma Bindera są odzwierciedleniem zmieniających się trendów na przełomie XIX i XX wieku. Wyroby były bardzo wysoko cenione, nie tylko ze względu na design ale i precyzję wykonania. Głównym motywem zdobniczym była płynna secesyjna linia. Z czasem idąc w kierunku Art Deco wyroby były mniej zdobne. Pracownia wygrała złoty medal na Światowej Wystawie w Paryżu w 1939 roku za stylowy kielich wykonany ze srebra i kości słoniowej, projektu Wilhelma Wahla.

Źródło: http://www.thirdreicharts.com/

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. (1918-1975), zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Anglii początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.